Aku adalah sepasang kasut.. aku dilahirkan di sebuah kilang perusahaan.. malangnya aku tidak mengetahui dari mana asal usul dan juga tarikh lahirku... setelah itu aku dihantar ke sebuah kedai untuk dijual dan diberi nama MAXS.. aku tidak ingat berapa lama aku telah berada di kedai kasut tersebut...
Pada suatu hari bermula lah kisah aku bersama tuan baru ku... pada hari itu jugalah aku memulakan servisku... Al-kisahnya... tuan aku telah membeli aku dengan harga RM 39.90... Mahal juga hargaku... beliau membeli aku kerana kaki beliau telah teruk melecet disebabkan memakai rakanku (kasut bertutup) semasa seminar... hampir setengah hari memakai kasut bertutup itu (nama tidak dikenali), beliau tidak mampu menanggung azab sengsara kerana merasakan kaki beliau tidak mampu bernafas... justeru itu, beliau terus mengajak temannya ke kedai.. setelah membayar nilai harga yang ditetapkan, beliau terus memberitahu kepada tuan kedai untuk memakai aku segera....
Setelah menyarungkan aku ke kaki tuan baru ku, terdengar pujian-pujian yang agak membuatkan aku riak seketika... beliau memujiku sangat selesa untuk dipakai dan cantik walaupun aku tau beliau beberapa kali tersadung/terjatuh disebabkan bentuk fizikalku seperti terompah... Mungkin masih belum serasi, pikirku...
Hari ini sudah genap 2 bulan aku memberi perkhidmatanku kepada beliau... ke mana saja beliau memakaiku even ke pejabat... ada juga kawan2 sepejabat yang memerli beliau memakai terompah... akan tetapi beliau pekakkan mata, buta kan telinga kerana kasih sayang beliau terhadapku... rakanku Vincci yang harganya berlipat kali ganda daripadaku pon tidak dijadikan pilihan... Aku bangga... akan tetapi, kerana terlalu berkerja keras, aku semakin uzur... Bahagian bawah badanku tertanggal dan aku terdengar tuan aku mengeluh kerana tidak sanggup melihat aku rosak... Aku terpaksa menerima kenyataan bahawa riwayat hidupku hanyalah sampai di sini... inilah kisah hidupku sepasang kasut... sekian...
p/s : kalo buat karangan macamni masa skolah rendah agak-agak dapat A+ tak? hi hi hi.. mesti korang ingat aku kepala weng kan kan... hakhak
Pada suatu hari bermula lah kisah aku bersama tuan baru ku... pada hari itu jugalah aku memulakan servisku... Al-kisahnya... tuan aku telah membeli aku dengan harga RM 39.90... Mahal juga hargaku... beliau membeli aku kerana kaki beliau telah teruk melecet disebabkan memakai rakanku (kasut bertutup) semasa seminar... hampir setengah hari memakai kasut bertutup itu (nama tidak dikenali), beliau tidak mampu menanggung azab sengsara kerana merasakan kaki beliau tidak mampu bernafas... justeru itu, beliau terus mengajak temannya ke kedai.. setelah membayar nilai harga yang ditetapkan, beliau terus memberitahu kepada tuan kedai untuk memakai aku segera....
Setelah menyarungkan aku ke kaki tuan baru ku, terdengar pujian-pujian yang agak membuatkan aku riak seketika... beliau memujiku sangat selesa untuk dipakai dan cantik walaupun aku tau beliau beberapa kali tersadung/terjatuh disebabkan bentuk fizikalku seperti terompah... Mungkin masih belum serasi, pikirku...
Hari ini sudah genap 2 bulan aku memberi perkhidmatanku kepada beliau... ke mana saja beliau memakaiku even ke pejabat... ada juga kawan2 sepejabat yang memerli beliau memakai terompah... akan tetapi beliau pekakkan mata, buta kan telinga kerana kasih sayang beliau terhadapku... rakanku Vincci yang harganya berlipat kali ganda daripadaku pon tidak dijadikan pilihan... Aku bangga... akan tetapi, kerana terlalu berkerja keras, aku semakin uzur... Bahagian bawah badanku tertanggal dan aku terdengar tuan aku mengeluh kerana tidak sanggup melihat aku rosak... Aku terpaksa menerima kenyataan bahawa riwayat hidupku hanyalah sampai di sini... inilah kisah hidupku sepasang kasut... sekian...
p/s : kalo buat karangan macamni masa skolah rendah agak-agak dapat A+ tak? hi hi hi.. mesti korang ingat aku kepala weng kan kan... hakhak
29 comments:
kesian kasut..bila dah rosak dcmpak cntu aje..hehe
salam..
Teringat cerita sepasang kasut filem iran..
hehehe.i punya kasut yang dah tak elok semua bersemadi dalam rak kasut.bila rosak sayang lak nak buang.mesti pasang niat nak baiki.tapi alih2 duk je berhabuk dalam rak kasut bertimbun2.
hehehe.. memang teringat karangan masa zaman sekolah rendah..karangan apa biografi kot..hehe
Tibe2 t'ingt karangan mase wktu skolah rendah dlu...Huhuhu..
wahhh. kasut tu sedikit nk sama ngan adik sy punya. wakakakaka..
huhu..nk suh beli yg baru 2..hehe
wah entry pesal kasut da...blogwalkinggg
kesian le kasut tu,,,,cuba tukar tapak dia...mesti dia suka...ekeke
teringat jugak dulu ada buat karangan aku sepasang kasut..haha.menggamit memori dulu.cis
lame xdgr cerita pasal karangan autobiografi... :))
nice one.. :D
heheeee layan je la,tringat time krgn skolah rndah..heee
follow sni^^
:) memang boleh dapat A untuk paper karangan upsr hehe kesian kasut.
serius teringat karangan dulu2..hahaha..hadoi=p
cian kasut tu..g cri kasut bru cpt..=p
saya dah stapler bwh tapak kasut yg nk tertanggal tue...sekian.... muahahahampesss
hahaha...rosak dah?
p la pinjam terompah tok ngah dah~
alololo...ni alasan nk beli selipar baru ke....nak suruh blanje ni...hakhakhak
SYABAS =)) membuat sy ter'huhuhu' di mlm hari..
habis madu,kasut dibuang..hik3
recent post : |lubang hidung???|
da besar kan.mana boleh kecil balik.
nice sgt story mory ni =)
kenapa menjadi kasut..? hehehe
selamat beristirahat kasut :)
memang kalu time exam...soalan karangan ni la yg syu pilih nak jawab...hahaha...teringat zaman skolah dulu~~
teringat zaman sekolah rendah..siap fail agwat tajuk ni..
Dulu masa sekolah rendah, paling semangat nak tulis karangan biografi macam ni. Huhuhu...
teringat masa sekolah rendah..
karangam macam ni selalu jadi pilihan..hehe
hehe..mmg gitu lah nasib sepasang kasut kan...
hihihihi....suke2 bace cite ni...ingt kisah dulu2 mase zman skolah
Post a Comment